Gabon, Txirrita, Xabier Lete: Txirrita zenari auzi bat asmatzea bururatu zitzaigun. Ifar Euskal Herriko antzerki zaharren (batez ere kale antzerkian) egiten zen gisan. Karroxa, Asto-laster edo Tobera-munsira deitzen ziren adierazpenetan, gaia edo aitzakia horrelakoa izan ohi zen gehienetan: pertsona berezi baten bizitzako pasadizoak kontatzea, era xelebre batean, jakina. Pertrsonaia bati hauzi bat egiten zaiolarik, hauzi horretan ager baiditezke beraren alde on eta txarrak; baina ez ikuspegi gizartetsu ohizko batetatik (gizarte horren irizpideak eta baloraketak onartuz), alderantziz baizik, baloraketak hankaz gora jarriaz eta, neurri batean, ikuspegia irauliz.

Eta zergatik guk gaur horrelako istillu bat Txirritari buruz asmatu? Atsegin zaigulako, jakina. Txirrita bera pertsonaje bezela atsegin zaigulako (ez baizen aingeru bat, noski). Eta atsegin zaigulako, nunbait, bizitzari fartsa aldetik bere trazak hartzea ere.