Antonen aitona hil da. Aitonaren gorputza erre dute. Baina hortzak Antonek dauzka. Mesanotxearen gainean hasieran, baina gero motxilan sartu eta batetik bestera eramaten ditu, aitonak bere hortzen bidez berba egiten baitio. Antonen bizitzan hor dira beti aitonaren hortzak; eskolan, etxean, lagun artean. Azkenean, helduko zaie elkarri agur esateko unea; nork bere bidea hartu beharko baitu. Handik aurrera, aitona Antonen gogoan egongo da, eta handik hitz egingo dio. Etxeberria anaiek, Xabierrek eta Martinek, heriotzaren inguruan gogoeta egiten jartzen gaituzte Antonen eta bere aitonaren arteko pasadizoen, historioen eta abenturen bidez. Umorearen ikuspegitik heldu diote gaiari, naturaltasunez begiratzeko ahaleginean. Jokin Mitxelenaren marrazkiek ipuina edertzeaz gainera, kontalari ere badira, eta ipuinaren tonu eta erritmo umoretsu eta biziari maisutasunez eusten diote.