Orube abandonatuak, Garazi Kamio Anduaga: “Presaka dator komunera, nazkarekin batera nahasia datorren presarekin. Argia piztu du, bi eskuak konketa gainean. Eta beldurra datorkio bizkarrezurrean gora, buru barrena izutzeko asmoarekin. Beldur da ispiluan zer topatuko duen; eta arnasketan ere nabari zaio, geroz eta ozenagoa baitu.
Bat, bi eta hiru. Ez, oraindik ez. Ez du indar nahikorik begirada goratzeko. Begiak arrosa koloreko konketan iltzatu ditu. Gorroto duen kolorea.”
Paraleloan kontaturiko hiru istorio, espazio bera konpartitu arren hiru garai desberdinetan kokatuak, 70 urteko aldeaz. Gerraostean, Belchiteko kontzentrazio-zelaitik itzuli da Mario; ezagunak ditu herria, etxea, emaztea… baina aldi berean arrotz sentitzen da, sentiarazten dute, lekurik eta nortasunik gabe utzi balute bezala. 1989ko Urtezahar egunean, sabela, hozkailua eta etxea ere hutsik ditu Mirenek: heroina atzean uztea lortu du, nola edo hala, baina garesti ordaindu behar izan du bizimodu berri hau. Bere egoera laboral eta sentimental kaxkarra estaltzeko, fikzio bat eraiki du Maiderrek, eta gezur hori sinetsarazi die amari zein lagunei; ispilu aurrekoa uneoro engainatzea zailagoa da, ordea.